Οι σιλικόνες είναι γενικά χημικά αδρανείς και μόνο πολύ λίγα κοινά υλικά τους επιτίθενται. Ανάμεσα σε αυτά είναι το συμπυκνωμένο σουλφουρικό οξύ, το υδροχλωρικό οξύ και μετά από μακρόχρονη έκθεση, ο ατμός υψηλής πίεσης.
Όπως κάθε ελαστομερές η σιλικόνη έχει την τάση να απορροφά τα υλικά που έχουν διαλύτη παρόμοιο με το δικό της. Αυτή η απορρόφηση μπορεί να προκαλέσει την διόγκωση του υλικού και να το μαλακώσει ελαφρώς.
Σε κάποιες εφαρμογές αυτή η αύξηση όγκου είναι ωφέλιμη. Για παράδειγμα, μια τσιμούχα σιλικόνης η οποία εκτίθεται σε συγκεκριμένους διαλύτες θα διογκωθεί και θα έχει καλύτερη σφράγιση. Η αλλαγή αυτή που συμβαίνει στην σιλικόνη όταν έρχεται σε επαφή με έναν διαλύτη είναι κατά βάση φυσική. Αφού ο διαλύτης εξατμιστεί εντελώς, τότε η σιλικόνη θα επιστρέψει στις αρχικές φυσικές της ιδιότητες.